Urodził się w 1958 w Minneapolis, w stanie Minnesota. Jego matka była Amerykanką włoskiego pochodzenia a ojciec, John Nelson, czarnoskórym muzykiem jazzowym, grającym na fortepianie w trio ''The Prince Rogers Band''. Ojciec miał pewien wpływ na przyszłą twórczość Princea, który wykorzystywał używane przez niego sekwencje akordów, a w kilku piosenkach Amerykańskie Stowarzyszenie Kompozytorów, Autorów i Wydawców uznaje go za współautora. Jego rodzice rozstali się w 1966. Prince był samoukiem: w młodości samodzielnie opanował grę na fortepianie, gitarze i perkusji.

Zadebiutował na scenie w wieku 14 lat w zespole ''Grand Central,'' przemianowanym później na ''Champagne''. Następnie nagrywał z zespołem 94 East którego nie był oficjalnym członkiem. Współpracował z zespołem do czasu podpisania kontraktu z Warner Bros. w 1978.

Larry Graham studiował z Princem Biblię. W roku 2001 Prince został Świadkiem Jehowy i uczestniczył w zebraniach w miejscowej Sali Królestwa. Od tego czasu jego płyty odróżnia przede wszystkim łagodniejsza warstwa tekstowa, w której daje się zauważyć odejście od typowego dla wcześniejszej twórczości języka ulicy.

W 2004 został wprowadzony do ''Rock and Roll Hall of Fame''.

Zmarł 21 kwietnia 2016 z powodu przedawkowania opioidów w swojej posiadłości Paisley Park. 23 kwietnia 2016 jego ciało poddano kremacji w czasie uroczystego prywatnego pogrzebu w Paisley Park w Chanhassen w stanie Minnesota.

Najdłużej współpracował z grupami ''The Revolution'' oraz ''The New Power Generation'' (występującą także pod nazwą ''NPG Orchestra'') ale także z solowymi artystami. Niektórzy z nich to Stevie Nicks, Madonna, Alicia Keys, Erykah Badu, Nikka Costa, George Clinton, Chaka Khan, Candy Dulfer, Stevie Wonder (w utworze ''So What The Fuss'' z 2005)

Prince pisał też piosenki dla innych artystów, między innymi dla Sheeny Easton oraz grupy The Bangles. Covery piosenek Princea znalazły się w repertuarze między innymi Toma Jonesa, The Art of Noise, Sinéad OConnor oraz Milesa Davisa (''Give Me That Chocolate'').

Na początku lat 90. konflikt z wytwórnią Warner Bros. (z którą wiązał Princea wieloletni, niekorzystny finansowo dla artysty kontrakt) spowodował zmianę artystycznego pseudonimu na ''The Artist Formerly Known as Prince'' (pl. artysta poprzednio znany jako Prince) - TAFKAP lub po prostu The Artist. Ten z czasem został zastąpiony przez specjalny znak graficzny, tzw. ''love symbol''. Wyrazem protestu Princea wobec polityki wyzysku prowadzonej przez wielkie wytwórnie płytowe były także okładki jego płyt, na których fotografował się w łańcuchach lub z napisem ''slave'' (niewolnik) na policzku. Artysta, po wywiązaniu się ze zobowiązań wobec ''Warner Bros.,'' ponownie nagrywał jako Prince od 2001.

Cztery z albumów Princea (''Dirty Mind'', ''1999'', ''Purple Rain'', ''Sign O' the Times'') znalazły się na Liście 500 albumów wszech czasów według dwutygodnika Rolling Stone. Prezydent Stanów Zjednoczonych Barack Obama nazwał go ikoną kreatywności. Powiedział także, że: on i jego żona dołączają się do milionów jego fanów z całego świata.

W dyskografii Princea muzykę filmową zawierają następujące płyty (lista niekompletna):
* ''Purple Rain'' (1984, do filmu w reżyserii Alberta Magnoli)
* ''Parade'' (1986, do filmu ''Under the Cherry Moon'' w reż. Princea)
* ''Sign 'O' the Times'' (1987, do filmu w reż. Princea będącego zapisem koncertu)
* ''Batman'' (1989, do filmu w reż. Tima Burtona)
* ''Graffiti Bridge'' (1990, do filmu w reż. Princea będącego kontynuacją ''Purple Rain'')
* ''Music From The Motion Picture Girl 6'' (1996, do filmu w reż. Spikea Lee)

W najsłynniejszym, parabiograficznym filmie ''Purple Rain'', Prince wystąpił osobiście w głównej roli utalentowanego i wyobcowanego młodego muzyka Kida, rozpoczynającego swą estradową karierę w klubie muzycznym. Z filmu pochodzi też tytułowy utwór. Na DVD film ''Purpurowy deszcz'' w wersji dwupłytowej ukazał się w Polsce w 2005. W tym samym roku została wydana w Polsce również dwupłytowa edycja filmu ''Batman''. Druga płyta zawiera teledyski nawiązujące do filmu oraz inne dodatki.

Artystyczna jakość filmów z muzyką Princea dla wielu jest dyskusyjna. To samo dotyczy większości wideoklipów, w których ubiory i scenografia eksploatują estetykę kiczu.

Brak wpisów w Księdze Wpisów.