Życiorys
Był długoletnim oficerem 5 pułku piechoty Legionów w Wilnie{{odn|Rocznik Oficerski|1923|s=138, 450}}{{odn|Rocznik Oficerski|1924|s=133, 392}}{{odn|Rocznik Oficerski|1928|s=21, 249}}. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1919 roku i 793. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Na porucznika został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1921 roku i 17. lokatą w korpusie oficerów piechoty.
26 marca 1931 roku został przeniesiony do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej{{odn|Rocznik Oficerski|1932|s=78, 803}}. 17 grudnia 1931 roku został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 41. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W latach 1933-1935 pełnił służbę w 59 pułku piechoty wielkopolskiej w Inowrocławiu. Później został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza.
Na majora został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 roku i 60. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Do wiosny 1939 roku dowodził 4 kompanią graniczną Olkieniki{{odn|Rybka|Stepan|2006|s=33, 936}}.
Do mobilizacji sierpniowej 1939 roku był zastępcą dowódcy batalionu KOP Orany{{odn|Hordt|1945|s=4}}. 24 sierpnia 1939 roku w Porzeczu zmobilizował i objął dowództwo I batalionu 134 pułku piechoty (rezerwowego){{odn|Hordt|1945|s=6}}. Na czele tego oddziału walczył w kampanii wrześniowej{{odn|Głowacki|1986|s=184, 198, 344}}. 27 września 1939 roku w Tereszpolu dowodzony przez niego oddział złożył broń{{odn|Hordt|1945|s=14}}.
W latach 1939-1945 przebywał w niewoli niemieckiej, w Oflagu VII A Murnau. Po uwolnieniu z niewoli dowodził II baonem ochronnym w Niederlangen{{odn|Hordt|1945|s=4}}. Mieszkał we Wrocławiu przy ulicy Wojszyckiej 23{{odn|Hordt|1971|s=15}}. We wrześniu 1946 roku powrócił do kraju. Zmarł 18 listopada 1983 roku we Wrocławiu. 24 listopada 1983 roku pochowany na Cmentarzu Grabiszyńskim. [źródło: Wikipedia, Tadeusz_Hordt]
