Ukończył warszawskie VII Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowackiego.Studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim ukończył w 1965, 6 lat później został doktorem. Był uczniem prof. Igora Andrejewa i prof. Jerzego Sawickiego. Habilitował się w 1981, a od 1991 był profesorem UW. Autor ok. dwustu publikacji naukowych, głównie z dziedziny prawa karnego. Był członkiem Towarzystwa Naukowego Prawa Karnego, Polskiego Towarzystwa Wiktymologicznego, Polskiego Towarzystwa Kryminologicznego, a także licznych zagranicznych towarzystw naukowych w zakresie prawa karnego.
W latach 1980-1990 był uczestnikiem prac Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności. Członek Społecznej Rady Legislacyjnej - agendy/jednostki COIU
Do 1982 był członkiem Stronnictwa Demokratycznego. Po wprowadzeniu stanu wojennego wystąpił z partii i rozpoczął działalność w Komitecie Helsińskim. Uczestniczył w obradach "okrągłego stołu" po stronie opozycji. Na początku lat 90. działał w partii Victoria, popierającej prezydenta Lecha Wałęsę.
W latach 1990-1991 był dyrektorem Instytutu Wymiaru Sprawiedliwości przy Ministrze Sprawiedliwości, a następnie pracownikiem Kancelarii Prezydenta RP, najpierw w charakterze sekretarza stanu, później zastępcy szefa Kancelarii Prezydenta (podczas kadencji Lecha Wałęsy).
Lech Falandysz zasłynął, gdy udowadniał, że prezydent miał prawo odwołać z KRRiT dwóch "swoich" członków Marka Markiewicza i Macieja Iłowieckiego. Takie działanie nazwano "falandyzacją prawa".
15 lutego 1995 złożył dymisję z zajmowanego w Kancelarii Prezydenta stanowiska. Swą decyzję uzasadnił tym, że niemożliwa jest jego dalsza współpraca z szefem gabinetu prezydenta, Mieczysławem Wachowskim.
Od 1999 był współwłaścicielem kancelarii prawniczej "R. Smoktunowicz & L. Falandysz".
Zmarł na raka trzustki. Był alkoholikiem, leczony od 1984.
Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2002).
Był żonaty z Barbarą Boboli-Falandysz (1959-2015), prawnikiem i mediatorem, która zmarła 13 grudnia 2015 na chorobę nowotworową
