Syn Marii z domu Kozłowskiej i Karola Waltera (1891-1940), sędziego we Lwowie, ofiary zbrodni katyńskiej{{odn|Maliszewski|2010|s=231}}. Miał brata Zygmunta (ur. ok. 1930) i siostrę Michalinę (ur. ok. 1934, po mężu Horst){{odn|Maliszewski|2010|s=231, 233, 235, 237}}. Siostrzeniec aktora Janusza Warneckiego (właśc. Kozłowskiego){{odn|Maliszewski|2010|s=233}}. Jako dziecko wraz z bliskimi uniknął aresztowania przez NKWD i deportacji w głąb ZSRR w 1940, a w 1944 przetrwał w stolicy powstanie warszawskie{{odn|Maliszewski|2010|s=231, 233}}. Następnie przebywał w Pruszkowie i Sochaczewie, a tuż po wojnie przez Kraków trafił do Kasinki Małej, gdzie osiadł z rodziną{{odn|Maliszewski|2010|s=237}}.

Maturę zdał w Technikum Sanitarnym{{odn|Maliszewski|2010|s=240}}. Ukończył studia na Politechnice Śląskiej w Gliwicach. Pracę magisterską napisał o odpylaniu pyłów dymnicowych{{odn|Maliszewski|2010|s=240}}. Pracę w mediach zaczynał w studenckim radiowęźle. Z czasem przeniósł się do Warszawy{{odn|Maliszewski|2010|s=240}}.

W latach 70. stał się jednym z najbardziej znanych dziennikarzy i producentów telewizyjnych. Był dziennikarzem TVP w latach 1963-1982. W latach 1967-1983 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej{{odn|Majchrzak|2006|s=107}}. Wchodził w skład egzekutywy Oddziałowej Organizacji Partyjnej w Komitecie Zakładowym PZPR przy Komitecie do spraw Radia i Telewizji. Redaktor naczelny Redakcji Widowisk Publicystycznych i Form Dokumentalnych Studia-2 TVP w latach 1978-1982. Współtworzył takie programy telewizyjne, jak: Turniej Miast czy Studio 2. W stanie wojennym zakończył współpracę z TVP{{odn|Majchrzak|2006|s=108}}.
{{fakt|data=2013-06|W latach 1979-1984}} wykładał na Uniwersytecie Śląskim{{odn|Majchrzak|2006|s=107}}.

W lutym 1983 Jerzy Urban zaproponował gen. Czesławowi Kiszczakowi utworzenie w ramach MSW PRL specjalnego zespołu propagandowego, który miał prowadzić czarną propagandę antysolidarnościową i kampanię na rzecz poprawy wizerunku służb podległych MSW w społeczeństwie; do takiego zespołu rekomendował Mariusza Waltera{{odn|Majchrzak|2006|s=103}}. W swoim liście do Kiszczaka określił Waltera jako najzdolniejszego redaktora telewizyjnego w Polsce, organizatora i koncepcjonistę{{odn|Majchrzak|2006|s=107}}, członka PZPR, ale raczej profesjonalistę niż polityka{{odn|Majchrzak|2006|s=108}}. Koncepcja utworzenia zespołu została odrzucona przez MSW{{odn|Majchrzak|2006|s=109}}. Według Newsweeka sam Mariusz Walter nawet nie wiedział o planach powstania tego organu.

W 1976 poznał Jana Wejcherta, wraz z którym przez cztery lata organizował mecze pokazowe tenisisty Wojciecha Fibaka. Po swoim odejściu z pracy w TVP początkowo planował założyć biuro turystyczne, lecz po perswazji ze strony Wejcherta został zatrudniony w jego przedsiębiorstwie Konsuprod. Zajmował się tam produkcją chipsów, reklamą, rynkiem wideo. W 1984 wraz z J. Wejchertem założył holding ITI (''International Trading and Investment''). Przedsiębiorstwo otrzymało koncesję od władz PRL na sprowadzanie sprzętu elektronicznego z zagranicy i dystrybucję w Polsce filmów na kasetach wideo. W 1997 stanął na czele telewizji TVN, której kierownictwo w 2001 przekazał synowi Piotrowi.

Reżyser filmów ''Prawo Archimedesa'' (1977), ''Scena zbiorowa ze świętym'' (1974), ''28 minut jazzu i Papa'' (1973), ''Gra o wszystko'' (1970). Członek Kapituły nagrody Polskiej Rady Biznesu.

Był mężem dziennikarki i długoletniej spikerki TVP w okresie PRL, Bożeny, ojcem prezenterki Sandry Nowak oraz przedsiębiorcy Piotra Waltera. Został pochowany 21 grudnia 2022 na cmentarzu w Wilanowie.

Jego film ''Pierwszy. Szósty'' zdobył nagrodę Miasta Wenecji w kategorii Dokument podczas Prix Italia - 1971.

Laureat Nagrody Specjalnej Zarządu Konfederacji Lewiatan, przyznawanej osobom wybitnie zasłużonym na polu kultury, polityki, nauki, życia publicznego i gospodarki - 2012.

Postanowieniem Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego z 7 listopada 2001, za wybitne zasługi w działalności telewizyjnej został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Brak wpisów w Księdze Wpisów.