Dzieciństwo spędziła w Łodzi. Jej rodzice mieszkali za granicą, była wychowywana przez dziadków. Uczęszczała tam do szkoły baletowej. Do Warszawy przeniosła się w 1933. Pracowała w teatrzyku Cyganeria, tańczyła w Teatrze Kameralnym, w końcu Fryderyk Jarosy zaangażował ją do zespołu Cyrulika Warszawskiego. W okresie wojny wraz z mężem trafiła do getta warszawskiego, gdzie występowała w teatrze Femina. Pisała również wiersze pod pseudonimem Stefania Ney (było to nazwisko jej matki), wydane w 1949 przez Państwowy Instytut Wydawniczy w zbiorze Dzieci getta.
Po II wojnie światowej zaczęła pisywać felietony do Szpilek, pisywała także monologi i skecze. Jej teksty wykonywali m.in.: Hanka Bielicka, Adolf Dymsza, Loda Halama, Alina Janowska, Kalina Jędrusik, Bogumił Kobiela, Irena Kwiatkowska. Przez kilka lat Stefania Grodzieńska pracowała w Polskim Radiu, a przez kilkanaście lat w redakcji rozrywki Telewizji Polskiej.
Od 1937 była żoną Jerzego Jurandota - poety, dramaturga, satyryka i autora tekstów piosenek. Miała z nim córkę Joannę Jurandot-Nawrocką (1946-2016), realizatorkę telewizyjną i publicystkę.
Zmarła po krótkiej chorobie 28 kwietnia 2010 w Domu Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie. Została pochowana 4 maja 2010 roku na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
