Życiorys
Syn Jakuba Słonimskiego, urodził się w Białymstoku w ortodoksyjnej rodzinie żydowskiej, która zapewniła mu tradycyjne religijne wykształcenie. W 1828 ożenił się z bogatą panną z Zabłudowa i przeniósł się do domu teściów, gdzie samodzielnie studiował matematykę, astronomię (za przewodnika miał Jechiela Zabłudowskiego, jednego z pionierów żydowskiego oświecenia). Nauczył się tam także języka niemieckiego, rosyjskiego i francuskiego. Z powodu niechęci żony do jego pracy naukowej i oporów tamtejszego środowiska, rozwiódł się w 1831 i powrócił do Białegostoku, gdzie został pisarzem w hucie szkła, którą posiadał jego brat.
W 1834 dzięki pomocy wileńskiego bogacza Mojżesza Rozentala z Wilna, wydał w języku hebrajskim podręcznik matematyki ''Podstawy wiedzy'' (hebr. ''Jesodej chochma''). Podręcznik zawierał krótki rys algebry elementarnej i wyższej. W 1835 wydał pierwszą pracę z astronomii zatytułowaną ''Kometa'' (aram. ''Kochawa de-szawit''), w której m.in. opisał kometę Halleya. Praca przyniosła mu duży sukces, który zmobilizował go w 1838 do wyjazdu do Warszawy. Tam nawiązał kontakt z polskimi astronomami: Janem Baranowskim i Franciszkiem Armińskim, którzy napisali wstęp do książki Słonimskiego ''Dzieje nieba'' (hebr. ''Taldot ha-szamajim''), wydanej w 1838 dzięki protekcji matematyka, Abrahama Jakuba Sterna. Słonimski wykazał w niej błędy w tradycyjnym sposobie obliczania lat przestępnych w księżycowym Kalendarzu hebrajskim. Jako pierwszy w piśmiennictwie hebrajskim przyjął system heliocentryczny M.Kopernika.
W 1839 wynalazł maszynę do dodawania i odejmowania, która zaprezentowana w Królewcu otrzymała pochlebną ocenę Friedricha Wilhelma Bessela.
W 1842 poślubił Sarę, najmłodszą córkę Abrahama Sterna i osiadł w Warszawie na stałe.
W stolicy zajął się udoskonalaniem wynalezionej przez teścia maszyny liczącej, którą przedstawił na wystawach w Królewcu w 1844 i następnie w Sankt Petersburgu w 1845, na której otrzymał nagrodę Cesarskiej Akademii Nauk, (nagrodę im. Demidowa drugiego stopnia (2500 rubli)) a cesarz Mikołaj I Romanow nagrodził go prawem zamieszkania poza rejonem żydowskim w Warszawie. Wynalazek prezentował później w Berlinie, gdzie dzięki Aleksandrowi von Humboldtowi został nagrodzony przez króla Fryderyka Wilhelma IV sumą 50 friedrichsdorów.
Odkryte przez niego twierdzenie z teorii liczb, dotyczące tzw. liczb Fareja, pozwoliło oprzeć konstrukcję maszyny na pomysłowo ułożonych tablicach, które nawinięte na wałki i obracane przez rachmistrza dawały wszystkie składniki iloczynu lub ilorazu.
W latach 1846-1858 mieszkał i pracował w Tomaszowie Mazowieckim (według Abrahama Cygielmana). Za nagrodę, którą uzyskał w Londynie za swoją maszynę, Słonimski wydzierżawił ziemię w pobliżu Tomaszowa (według Janiny Kumanieckiej). Prowadził tam eksperymenty z zakresu technologii garncarstwa, metalurgii, hydrostatyki i elektryczności.
W 1850 otrzymał patent na cynowanie naczyń kuchennych z lanego żelaza, a w 1854 na sikawkę strażacką. W 1852 opracował sposób liczenia wstecz lat przestępnych w kalendarzu żydowskim. W 1859 ulepszył działanie telegrafu, dzięki urządzeniu do jednoczesnego przekazywania czterech depesz przez jeden przewód. W 1862 założył popularnonaukowe pismo w języku hebrajskim dla umiarkowanie zasymilowanych i oświeconych Żydów Ha-Cefira (z hebr. ''Jutrzenka''), w którym oprócz propagowania asymilacji pisał o najnowszych osiągnięciach techniki.
W 1861 został inspektorem Szkoły Rabinów w Żytomierzu i jednocześnie cenzorem druków hebrajskich, poprzez co został zmuszony do zawieszenia wydawania Ha-Cefiry, której wydał łącznie 25 numerów. W szkole wraz z żoną Sarą prowadził również kółko dramatyczne. W 1873 szkoła została zamknięta przez władze carskie, wskutek czego Słonimski powrócił do Warszawy.
W 1875 wznowił wydawanie Ha-Cefiry w Berlinie, a następnie w Warszawie. Prowadził je do 1886. Od 1864 działał w Warszawskim Towarzystwie Krzewienia Oświaty wśród Izraelitów. W 1865 opublikował podręcznik do matematyki ''Podstawy nauki liczenia'' (hebr. ''Jesodej chochma ha-sziur'').
Zmarł w Warszawie. Został pochowany w alei głównej cmentarza żydowskiego przy ulicy Okopowej w Warszawie (kwatera 71, rząd 1). Miał czterech synów - przedwcześnie zmarłego w Tomaszowie Mazowieckim Abrama Jakuba (1845-1849), Józefa (1860-1934), Lajba vel Leonida (Ludwika) (1850-1918) i Stanisława (1853-1916). Dwaj ostatni porzucili judaizm - Stanisław dla katolicyzmu, a Leonid dla prawosławia. Jego wnukami byli: Antoni (1895-1976) i Piotr Słonimscy (1893-1944). [źródło: Wikipedia, Chaim_Zelig_Słonimski]