Życiorys
Był synem Bronisława i Zofii.
1939-1945
W maju 1939 zdał maturę w Gimnazjum im. Władysława IV w Warszawie. Brał udział w bitwie pod Kockiem. Zaangażował się w działalność konspiracyjną, udzielał tajnego nauczania. Wstąpił do Armii Krajowej. Krótko studiował architekturę. Należał do zespołu redagującego podziemne czasopismo ''Młodzież''. Następnie przez kilka lat studiował ekonomię. Jako kapral podchorąży ps. ''Koch'' pełnił funkcję wykładowcy-instruktora szkolącego młodzież do walki z okupantem[[http://ahm.1944.pl/Kazimierz_Kakol Kazimierz Kąkol - wywiad dla Archiwum Historii Mówionej] [dostęp z dnia: 2016-01-20]].
Walczył w powstaniu warszawskim w składzie baonu harcerskiego Wigry, za co został odznaczony Krzyżem Walecznych. Po powstaniu dostał się do niewoli i trafił do obozu jenieckiego w Zeithain koło Drezna. W obozie pracował jako listonosz
Razem z trzystoma osobami wrócił konno do Polski, ponieważ żołnierze Armii Czerwonej ukradli samochody, które po wyjściu z niewoli Polacy przygotowali do drogi
1945-1990
Po wojnie zaliczono mu trzy lata studiów, które dokończył na Uniwersytecie Łódzkim, zdobywając w 1946 tytuł magistra ekonomii. Został asystentem profesora Wacława Szuberta (1912-1994), następnie pracował w Instytucie Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk. W 1957 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1957 do 1974 był redaktorem naczelnym Prawa i Życia.
W 1965, po wyroku w tzw. aferze mięsnej, kiedy to z pogwałceniem ludzkich i prawnych kryteriów dokonano sądowego mordu na oskarżonym Stanisławie Wawrzeckim, Kazimierz Kąkol w wystąpieniu telewizyjnym przekonywał Polaków, że to sprawiedliwy i prawidłowy wyrok{{fakt|data=2010-02}}. Podczas wydarzeń marcowych 1968 wielokrotnie wypowiadał się na łamach swojego pisma, za co Józef Dajczgewand nazwał Kąkola i Ryszarda Gontarza wściekłymi psami łańcuchowymi komunizmu.
Od maja 1974 do kwietnia 1980 był ministrem-kierownikiem Urzędu do Spraw Wyznań w rządzie Piotra Jaroszewicza oraz w rządzie Piotra Jaroszewicza i Edwarda Babiucha. Po jego odwołaniu z tego stanowiska kardynał Stefan Wyszyński, Prymas Polski napisał w liście: ''Z prawdziwym smutkiem odczytałem list Pana Ministra, o zakończeniu Jego działalności w charakterze Kierownika Urzędu do Spraw Wyznań. Wiem, że Pan Minister pojmuje swoje zadanie w duchu Służby Narodowi. I dlatego na każdym innym stanowisku okaże postawę rzetelnej służby obywatelskiej. Tak odczytałem postawę Pana Ministra na stanowisku w Urzędzie Spraw Wyznań. Do tej pracy wniósł Pan Minister ducha rzetelnego poszanowania ludzi Kościoła, należnego wszystkim -niesienia pomocy, woli zrozumienia Kościoła i Jego służby w Narodzie, a zwłaszcza zabezpieczenia Jego praw przez normalizację. Okres urzędowania Pana Ministra uważam za najlepszy odcinek stosunku Kościoła i Państwa''
W latach 1971-1980 był zastępcą członka Komitetu Centralnego PZPR, a od 1980 do 1981 członkiem centralnej komisji rewizyjnej partii. Wieloletni członek Prezydium Zarządu Głównego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. W latach 70. był członkiem Rady Redakcyjnej organu teoretycznego i politycznego KC PZPR ''Nowe Drogi''. Od 1984 di 1985 redaktor naczelny pisma Związkowiec. W latach 1983-1989 członek Rady Społeczno-Gospodarczej przy Sejmie PRL.
W 1949 uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych, w 1975 został profesorem nadzwyczajnym nauk politycznych. Wykładał na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1968-1973 kierownik studium dziennikarskiego, a następnie do 1974 dyrektor Instytutu Dziennikarstwa UW.
W 1978 razem z biskupem Dąbrowskim był członkiem polskiej delegacji, która spotkała się z nowo wybranym papieżem Janem Pawłem II
Od 1985 do 1989 był dyrektorem Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich - Instytutu Pamięci Narodowej. Wieloletni członek Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa.
1990-2016
W maju 1999 wszedł w skład Rady Naukowej Instytutu Naukowego Związku Żołnierzy Ludowego Wojska Polskiego im. generała Edwina Rozłubirskiego.
7 marca 2006 w Warszawie udzielił wywiadu Annie Kowalczyk z Archiwum Historii Mówionej
Zmarł 16 stycznia 2016
