Służba wojskowa
Adam Mohuczy urodził się 7 marca 1891 w Witebsku w rodzinie Adama Jana i Stanisławy zd. Sokołowicz. Był stryjecznym bratem komandora Aleksandra Mohuczego i komandora ppor. Borysa Mohuczego. Ukończył Korpus Morski w Petersburgu (1911), kurs podwodnego pływania (1916) i Ecole de Guerre Navale w Paryżu (1926).
Od promocji oficerskiej służył w rosyjskiej flocie wojennej. W latach 1912-1917 pływał kolejno we Flocie Bałtyckiej na okręcie szkolnym Giercog Edinburgskij, krążowniku pancernym Rossija i pancerniku Cesarewicz oraz okrętach podwodnych Akuła, Bars i S-12. Następnie był wykładowcą i kierownikiem szkolenia w Akademii Morskiej w Mikołajowie.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został w 1919 przyjęty do Marynarki Wojennej i wyznaczony referentem w Sekcji Organizacyjnej Departamentu dla Spraw Morskich w Warszawie. Następnie został dowódcą Kadry Marynarki Wojennej w Toruniu. Podczas wojny polsko-radzieckiej, w 1920 brał udział w walkach pod Grodnem jako dowódca II Batalionu Morskiego i p.o. dowódcy Pułku Morskiego. W latach 1921-1924 był komendantem Tymczasowych Instruktorskich Kursów dla Oficerów i jednoczenie pierwszym dowódcą ORP Generał Haller. 1 października 1924 został wyznaczony na stanowisko komendanta Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej w Toruniu. Od października 1924 dowodził dywizjonem torpedowców i ORP Kujawiak. Od 15 listopada 1924 do 28 sierpnia 1926 był słuchaczem Morskiej Szkoły Wojennej (franc. École de Guerre Navale) w Paryżu. 20 września 1926 został komendantem Portu Wojennego w Gdyni i opracował plan obrony Gdyni i Helu. W maju 1927 Minister Spraw Wojskowych przyznał mu tytuł naukowy oficera Sztabu Generalnego. W 1928 krótko pełnił obowiązki komendanta Szkoły Specjalistów Morskich i dowódcy ORP Bałtyk, po czym wyznaczono go dowódcą dywizjonu ćwiczebnego. Po powrocie z rejsu szkolnego w 1929, podczas którego dowodził ORP Wilia, został urlopowany. Z dniem 31 października 1929 został przeniesiony w stan nieczynny na okres dwunastu miesięcy w celu przejścia do instytucji państwowej mającej na celu rozwój Ojczystej Floty Wojennej lub Handlowej. W tym konkretnym wypadku chodziło o rozpoczęcie z dniem 1 września 1929 pracy na stanowisku dyrektora Szkoły Morskiej w Tczewie, potem Gdyni. Z dniem 28 lutego 1931 został przeniesiony w stan spoczynku z powodu utraty zdolności fizycznej do pełnienia zawodowej służby wojskowej stwierdzonej przez komisję superrewizyjną. Na stanowisku dyrektora Szkoły Morskiej w Gdyni pozostawał do 31 lipca 1936. W 1937 został kierownikiem Działu Zaopatrzenia i Zakupów w cywilnym przedsiębiorstwie Żegluga Polska.
Tuż przed wybuchem II wojny światowej zmobilizowano go jako prokuratora Morskiego Sądu Wojskowego. Podczas kampanii wrześniowej uczestniczył w obronie Helu. W nocy z 1 na 2 października podjął nieudaną próbę ucieczki do Szwecji na kutrze rybackim Hel-117. W latach 1939-1945 przebywał w niewoli niemieckiej w oflagach XVIII A Lienz i II C Woldenberg. Po wyzwoleniu był naczelnikiem Wydziału Żeglugi i Portów w Izbie Przemysłu i Handlu. W 1945 został powołany do służby czynnej na dyrektora nauk Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej i cz. p.o. zastępcy szefa Sztabu Głównego Marynarki Wojennej. Następnie był zastępcą szefa Sztabu Głównego i szefem Sztabu Głównego Marynarki Wojennej. Od 1945 do 1947 czasowo pełnił obowiązki dowódcy Marynarki Wojennej. W 1947 został prezesem Rady Głównej Ligi Morskiej. W 1948 przeniesiono go w stan spoczynku.
Pod koniec 1949 został aresztowany i umieszczony w budynkach Informacji Wojskowej w Gdyni, gdzie był torturowany. W 1950 został skazany wyrokiem Najwyższego Sądu Wojskowego na 13 lat więzienia pod fałszywym zarzutem dokonania sabotażu wraz z szefem Służby Technicznej Marynarki Wojennej komandorem Konstantym Siemaszką, zastępcą dowódcy Portu Głównego w Gdyni komandorem Władysławem Sakowiczem oraz komandorem rezerwy Hilarym Sipowiczem. Zmarł 7 maja 1953 w więzieniu w Sztumie. Został pochowany na warszawskim Bródnie. Zrehabilitowany w 1957 postanowieniem Naczelnego Sądu Wojskowego uchylającym wyrok.
{|
| colspan=2| Awansował kolejno na stopnie oficerskie:
|-
|
* miczmana - 1911 (Rosja)
* lejtnanta - 1915 (Rosja)
* kapitana marynarki - 1919 (Polska)
* komandora podporucznika - 1921 (Polska)
|
* komandora porucznika - 1926 (Polska)
* komandora - 1945 (Polska)
* kontradmirała - 1946 (Polska).
|}
W 1922 przełożył z języka rosyjskiego i wydał w Toruniu własnym nakładem ''Nauticae res. Krótki zarys morskiej polityki'' autorstwa Saint Pierrea de Bollatiego. W 1935 w Gdyni ukazała się jego książka ''XV lat polskiej pracy na morzu.'' Był autorem licznych publikacji w języku polskim i francuskim. [źródło: Wikipedia, Adam_Mohuczy]
