Życiorys
Odbył studia prawnicze na Sorbonie. Później praktykował u Stanisława Patka. W latach 1905-1908 bronił przed rosyjskimi sądami rewolucjonistów z PPS i SDKPiL. Wśród nich m.in. Józefa Montwiłł-Mireckiego i Henryka Barona, którzy zostali skazani na śmierć i powieszeni w warszawskiej cytadeli, a także Feliksa Dzierżyńskiego. W latach 1907-1910 należał do grona rady obrony politycznej. Od 1905 członek Koła Obrońców Politycznych i jego aktywny uczestnik.
Był jednym z całego zespołu młodych adwokatów pod kierownictwem Stanisława Patka, występujących bezinteresownie w procesach politycznych. Oprócz Berensona w Kole Obrońców Politycznych i wokół niego skupiło się grono przyszłych luminarzy polskiej palestry w okresie międzywojennym, takich jak Eugeniusz Śmiarowski, Kazimierz Sterling, W. Szumański, H. Landy, Stanisław Rundo, Emil Stanisław Rappaport, Wacław Makowski, Bronisław Sobolewski i Jerzy Skokowski.
W 1915 został członkiem Rady Miejskiej Warszawy. Był pracownikiem Komisji do Spraw Więziennych Tymczasowej Rady Stanu.
W 1918 przebywając w Moskwie pod rządami bolszewików skutecznie interweniował u ówczesnego szefa Czeki, swego byłego klienta, Feliksa Dzierżyńskiego, m in. doprowadzając do uwolnienia aresztowanego Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego. Po rozpadzie małżeństwa Berensonów Bronisława Berenson została żoną Wieniawy, któremu urodziła córkę.
W latach 1920-1923 pełnił funkcję radcy prawnego poselstwa polskiego w Waszyngtonie. Później pracował także w konsulacie polskim w Charkowie. W latach 1931-1933 obrońca Norberta Barlickiego i Adama Pragiera w procesie brzeskim. W 1937 związał się ze Stronnictwem Demokratycznym.
Wybuch II wojny światowej zastał go w Warszawie. Pomimo oferowanej mu pomocy zrezygnował z ucieczki i ukrycia. Na rozkaz władz okupacyjnych został przesiedlony do warszawskiego getta, gdzie zamieszkał w małym pokoju przy ulicy Ogrodowej. Odrzucił proponowaną mu funkcję komendanta Żydowskiej Służby Porządkowej w warszawskim getcie. Zmarł we śnie w nocy z 22 kwietnia na 23 kwietnia 1941. Pochowany w obecności bliskich na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie (kwatera 24, rząd 2).
Wybrane publikacje:
* ''Ogólne zasady więziennictwa'' Warszawa 1917
* ''Wewnętrzna organizacya rad miejskich'' Warszawa ZMKP 1919
* ''Z sali śmierci. Wrażenia obrońcy politycznego'' Warszawa F. Hoesick 1929 [źródło: Wikipedia, Leon_Berenson]
