Życiorys
Dzieciństwo
Pochodził z ubogiej, chłopskiej rodziny z Galicji. Jego rodzice Jan i Kazimiera z Dziukiewiczów gospodarowali na dwóch hektarach. W ramach komasacji gruntów w 1934 rodzina przeprowadziła się do miejscowości Cieszacin Wielki. Tam też Józef Kukułka uczęszczał do szkoły powszechnej. Nie miał w niej jednak możliwości ukończenia siódmej klasy, toteż zdecydował się przemierzać codziennie pieszo 16 kilometrów, aby ukończyć klasę siódmą w szkole w Jarosławiu[[http://web.archive.org/web/20060508095928/http://www.ism.uw.edu.pl/profesorkukulka.php Nota biograficzna na stronie ISM Uniwersytetu Warszawskiego].]. Świadectwo otrzymał w 1942. W ciągu następnych lat pracował fizycznie na roli i w lesie, jednocześnie uczęszczając na nauki w ramach tajnych kompletów. Po zajęciu Jarosławia przez Armię Czerwoną w 1944 mógł rozpocząć naukę w klasie trzeciej I Gimnazjum i Liceum Męskiego w Jarosławiu (obecnie Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika). Był wyróżniającym się uczniem, sekretarzem szkolnego koła Związku Młodzieży Wiejskiej Wici. Gimnazjum ukończył w 1948, znając już podstawy trzech zachodnich języków obcych i jednego wschodniego.
Wczesna działalność naukowa
Wierny ujawnionym zainteresowaniom, w 1948 rozpoczął studia na Wydziale Dyplomatyczno-Konsularnym Akademii Nauk Politycznych w Warszawie. Już na pierwszym roku wyróżnił się, jako że był jedynym studentem, który zdał wszystkie egzaminy w pierwszym terminie, co prawda jedynie na oceny dostateczne. Dlatego też otrzymał propozycję objęcia stanowiska młodszego asystenta w Katedrze Historii Powszechnej Najnowszej. W 1951 ukończył pierwszy stopień studiów, otrzymując dyplom wykwalifikowanego pracownika służby dyplomatyczno-konsularnej wydany już przez powstałą w miejsce ANP Szkołę Główną Służby Zagranicznej. W 1953 obronił na tej uczelni pracę magisterską poświęconą podbojowi Maroka przez Francję. W niedługim czasie otrzymał nominację na adiunkta.
Pracując na pół etatu jako adiunkt w SGSZ, podjął jednocześnie studia aspiranckie w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk. Ukończył je w 1957, zaś w 1958 obronił rozprawę kandydacką zatytułowaną ''Geneza sojuszu polsko-francuskiego 1917-1919'' i otrzymał stopień kandydata nauk historycznych. Był jedną z ostatnich osób, które otrzymały ten stopień naukowy.
Zaangażowanie w ruchu ludowym
Jeszcze w trakcie studiów aspiranckich w 1956 utracił pracę w SGSZ, gdyż po polskim październiku nowe władze zdecydowały o jej stopniowej likwidacji. Pozbawiony możliwości pracy w swoim zawodzie, zaangażował się politycznie. Gdy w czasie odwilży doszło do rozpadu Związku Młodzieży Polskiej, Józef Kukułka, jako jego były członek, a także były wiciarz wykorzystał szansę i wraz z innymi reaktywował Związek Młodzieży Wiejskiej. Miał wówczas blisko 28 lat. Został pierwszym przewodniczącym Krajowej Rady Studenckiej ZMW (pełnił tę funkcję w latach 1958-1962). Był również członkiem prezydium Zarządu Głównego ZMW. Z tej ostatniej funkcji ustąpił w 1966, w wieku 37 lat. Praca w tym związku była dla Józefa Kukułki surogatem życia akademickiego, którego został pozbawiony
W czasie aktywności w ZMW podjął również współpracę z Zakładem Historii Ruchu Ludowego. W latach 1961-1962 był redaktorem ''Roczników Dziejów Ruchu Ludowego''. Napisał wówczas kilka rozpraw i artykułów poświęconych historii ruchu ludowego.
Praca naukowa
W październiku 1962 kiedy to został najpierw adiunktem, później zaś samodzielnym pracownikiem naukowym w Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych. Początkowo zajmował się historią stosunków międzynarodowych, później zaś państwami zachodnimi, w szczególności zaś Francją i NATO.
W 1967 ukończył swoje najważniejsze dzieło naukowe - rozprawę habilitacyjną ''Francja a Polska po traktacie wersalskim, 1919-1922''. Wydawnictwo odmówiło jednak jej druku zasłaniając się nadmiarem zleceń. Odwlekło to habilitację o trzy lata.
Wiosną 1968 wyjechał do pracy w Ambasadzie PRL w Paryżu, początkowo w stopniu I sekretarza, a następnie radcy. Pracował tam do 1972
Pod koniec 1970 opublikowano jego rozprawę habilitacyjną. W marcu 1971 zdał kolokwium na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Łódzkiego. Za rozprawę habilitacyjną otrzymał w PISM nagrodę pierwszego stopnia.
W listopadzie 1972 uzyskał stanowisko docenta w Instytucie Nauk Politycznych UW. Po niespełna trzech latach objął stanowisko prodziekana Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych. We wrześniu 1976 stworzył Instytut Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego i został jego dyrektorem. Pełnił tę funkcję przez 13 lat. Ustąpił dopiero w 1990, pozostając jednak do końca pracownikiem ISM. W 1986 został profesorem zwyczajnym nauk humanistycznych.
Wypromował licznych doktorów, m.in.: Ryszarda Ziębę (1977), Romana Kuźniara (1981), Dariusza Popławskiego (1981), Stanisława Sulowskiego (1981), Stanisława Bielenia (1983), Stanisława Musiała (1983), Marka Tabora (1984), Pawła Sorokę (1985), Marka Pietrasia (1987), Irenę Rysińską (1991), Katarzynę Kołodziejczyk (1999), Ewę Czarkowską (2004).
Działalność polityczna
Od 1947 był członkiem partii ruchu ludowego - początkowo SL, od 1949 ZSL. Pełnił funkcje m.in. wiceprezesa Komitetu Warszawskiego ZSL (1959-1961), członka Naczelnego Komitetu (1980-1981) oraz wiceprezesa Naczelnego Komitetu partii (1981-1989). W latach 1985-1989 piastował mandat posła na Sejm PRL IX kadencji
W latach osiemdziesiątych wraz z Bohdanem Porębą aktywnie działał w Zjednoczeniu Patriotycznym Grunwald. W 1983 wybrany w skład Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Od 16 lipca 1984 do 8 listopada 1989 był wiceprzewodniczącym Rady Krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego
Znany z poglądów krytycznych wobec polityki zagranicznej USA i Izraela. Przeciwnik syjonizmu w polityce międzynarodowej oraz jego krytyk w polityce krajowej. [źródło: Wikipedia, Józef_Kukułka]
