Emil Barchański

Życiorys

W 1981 założył szkolny kabaret Wywrotowiec i wydawał pismo satyryczno-polityczne Kabel. 13 grudnia 1981 - po wprowadzeniu stanu wojennego zaczął prowadzić działalność konspiracyjną w grupie Piłsudczycy.

10 lutego 1982 wziął udział wraz z Markiem Marciniakiem i Arturem Nieszczerzewiczem w akcji przeciwko pomnikowi Feliksa Dzierżyńskiego, polegającej na oblaniu pomnika czerwoną farbą i obrzuceniu koktajlami Mołotowa.

3 marca 1982 zatrzymany przez SB w drukarni drugiego obiegu podczas druku publikacji Adama Michnika Będę krzyczał z 1977 roku. Po aresztowaniu był bity i zmuszany do składania fałszywych zeznań. Na 17 czerwca 1982 został wyznaczony kolejny termin rozprawy Tomasza Sokolewicza i Marka Marciniaka, w którym Emil miał zeznawać jako świadek. Na jednej z wcześniejszych rozpraw zeznał: Ci panowie, kiedy biją, nie przedstawiają się, ale jestem gotów w każdej chwili ich rozpoznać.

Wziął udział w manifestacjach patriotycznych 3, 9 i 13 maja 1982 roku.

3 czerwca 1982 pojechał na plażę nad Wisłą, gdzie zaginął. Według relacji świadka Huberta Iwanowskiego, który widział Emila ostatni, miał się kąpać w Wiśle: ...najpewniej Emil wskoczył do rwącego nurtu za topiącym się psem.. Według relacji matki: Emil ...nie znosił wody, miał hydrofobię. Rok wcześniej, w czasie wakacji na Wybrzeżu, ani razu nie wszedł do morza. Nigdy nie chodził na basen..

Po dwóch dniach, 5 czerwca 1982, na dzień przed jego 17 urodzinami, odnaleziono jego zwłoki przy pięćsetnym kilometrze {{doprecyzuj|data=2015-10|?}} Wisły.

16 czerwca 1982 po mszy św. o godz. 13.30 w kościele św. Jacka odbył się pogrzeb Emila Barchańskiego na Cmentarzu Bródnowskim (kwatera 46 F VI 20).

Uważany za najmłodszą ofiarę stanu wojennego. W 2009 Instytut Pamięci Narodowej prowadził postępowanie w sprawie zabójstwa Emila Barchańskiego. [źródło: Wikipedia, Emil_Barchański]

Odznaczenia i upamiętnienie

3 maja 2008 został przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego pośmiertnie odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

W 2011 roku powstał reportaż o Emilu Barchańskim Wrócę kiedy słońce już nie będzie mi potrzebne, autorstwa Patrycji Gruszyńskiej-Ruman, reportażystki ze Studia Reportażu i Dokumentu Polskiego Radia. Reportaż ten zdobył nagrodę Grand Prix KRRiT 2011.

W stołecznym liceum uroczyście odsłonięto trzy wystawy przypominające stan wojenny. Inicjatorem upamiętnienia Emila Barchańskiego byli sami uczniowie. W uroczystościach uczestniczyła matka Emila Barchańskiego - Krystyna. W rozmowie z Informacyjną Agencją Radiową przyznała, że często obawiała się o syna. Natomiast on się nie bał. Pewnego dnia powiedział, że my należymy do pokolenia przestraszonych, natomiast jego jeszcze nie zdołali przestraszyć.

Okoliczności śmierci Emila Barchańskiego stały się osnową filmu dokumentalnego w reżyserii Ryszarda Romanowskiego ''Wyszedłem po słońce...'' z 1996 oraz dramatu Małgorzaty Imielskiej ''Sprawa Emila B.'', który miał premierę w Teatrze Telewizji w grudniu 2007, a następnie wydany na DVD w 2008 roku. [źródło: Wikipedia, Emil_Barchański]