Życiorys
Syn Jakuba Eigera (zm. 1888), właściciela fabryki cementu, i Franciszki z domu Mendelson (1836-1894). Pochodził ze znanej żydowskiej rodziny rabinów, jego pradziadem był Akiwa Eger (1761-1837).
Uczęszczał do gimnazjum w Warszawie, potem studiował medycynę na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim, Uniwersytecie w Dorpacie i Uniwersytecie Moskiewskim. Jego nauczycielami byli m.in. Feliks Nawrocki i Michaił Nikiforow. Po ukończeniu studiów w 1899 praktykował przez pięć lat w Berlinie u Mendla, Fränkla i Richtera. W latach 1905-1906, w czasie wojny rosyjsko-japońskiej był lekarzem wojskowym i konsultantem w Port Arthur{{odn|Łoza|1938|s=165}}.
Od 1907 w Warszawie. Pracował w klinice Teodora Dunina i w Szpitalu Dzieciątka Jezus u Przewoskiego i Dmochowskiego. W 1909 przedstawił w Moskwie dysertację, na której podstawie otrzymał tytuł doktora medycyny. Od 1910 do 1914 był asystentem Napoleona Cybulskiego w Instytucie Fizjologii UJ. W 1915 został Privatdozentem na Uniwersytecie w Bernie, i wykładał tam fizjologię do 1919. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę wrócił do kraju.
Wziął udział w wojnie z bolszewikami. 24 czerwca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu podpułkownika, w Korpusie Lekarskim, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 26 z 14 lipca 1920 roku, s. 579}}. Był członkiem Wojskowej Rady Sanitarnej w Warszawie. 18 sierpnia 1920 roku został oddany do dyspozycji szefa sanitarnego Dowództwa Okręgu Generalnego Kielce i mianowany kierownikiem wszystkich szpitali wojskowych w Zagłębiu Dąbrowskim{{odn|Rozkaz DOGen. Kielce|loc=Nr 74 z 18 sierpnia 1920 roku, pkt 844}}. W 1922 roku został przeniesiony do rezerwy. Posiadał przydział w rezerwie do Kompanii Zapasowej Sanitarnej Nr 9, a w następnym roku do 9 Batalionu Sanitarnego w Siedlcach. Zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 57. lokatą w korpusie oficerów rezerwy sanitarnych, grupa lekarzy{{odn|Spis oficerów rezerwy|1922|s=61}}{{odn|Rocznik Oficerski|1923|s=1175, 1213}}.
W 1922 otrzymał katedrę fizjologii na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W 1938 przeszedł na emeryturę i przeniósł się do Warszawy. Zmarł 20 lipca 1939 na zawał serca w Krynicy. Został pochowany 24 lipca na cmentarzu żydowskim w Warszawie przy ulicy Okopowej. Położenie grobu jest nieznane.
Był wiceprzewodniczącym Rady Akcjonariuszy Towarzystwa Fabryk Portland-Cementu Wysoka S.A. Należał do Towarzystwa Medycyny Społecznej w Warszawie, Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Wilnie, Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Został odznaczony Medalem Niepodległości.
Prace Eigera dotyczyły m.in. automatyzmu serca, elektrokardiografii (której był jednym z pionierów), regulacji przewspółczulnej, wydzielania żółci, endokrynnej czynności trzustki, nowotworzenia. [źródło: Wikipedia, Marian_Eiger]
