Życiorys
Po maturze uzyskanej w 1949 w Katowicach ukończył Międzywydziałowe Studium Pedagogiczne. Powołany do wojska, został skierowany do nowo powołanej Oficerskiej Szkoły Topografów w Warszawie, którą ukończył otrzymując stopień porucznika. Następnie, już po przeprowadzce szkoły do Jeleniej Góry w 1951, pracował w niej jako wykładowca kartografii.
W 1952 został oddelegowany na studia magisterskie na Wydziale Geodezji Wojskowej Akademii Inżynieryjnej im. Waleriana Kujbyszewa w Moskwie, które ukończył z wyróżnieniem w 1958.
Przez trzy lata pracował w Wojskowych Zakładach Kartograficznych, m.in. kierował tam Oddziałem Analiz Redakcyjnych. W 1963 został przeniesiony do Zarządu Topograficznego Sztabu Generalnego WP i pełnił funkcję redaktora map w Oddziale Redakcyjno-Kartograficznym. Był członkiem redakcji największego polskiego ''Atlasu Świata Służby Topograficznej Wojska Polskiego'', publikowanego w latach 1962-1968, odpowiadał za odwzorowania i konstrukcję matematyczną tego atlasu. Opracował do niego nowatorskie odwzorowanie umowne, nazwane na jego wniosek odwzorowaniem Służby Topograficznej Wojska Polskiego, które - opisane szczegółowo i uzasadnione przez niego w Polskim Przeglądzie Kartograficznym w 1975 - do dziś jest stosowane w polskich atlasach geograficznych, encyklopediach i podręcznikach.
W 1971 na Politechnice Warszawskiej otrzymał stopień doktora nauk technicznych (rozprawa doktorska pt. ''Niektóre teoretyczne problemy automatycznego odczytywania i przetwarzania informacji kartograficznej''). Do 1980 wykładał kartografię matematyczną i redakcję map w Wojskowej Akademii Technicznej.
Po zwolnieniu z wojska związał się z Instytutem Geograficznym Uniwersytetu Warszawskiego (od 1977 - Wydziałem Geografii i Studiów Regionalnych). Od 1972 pracował jako adiunkt w Zakładzie Kartografii, a od 1975 także jako kierownik Pracowni Programowania i Maszyn Liczących. W 1978 otrzymał habilitację na podstawie pracy o kwantytatywnych parametrach kompozycji treści mapy. W latach 1980-1997 był kierownikiem Katedry Kartografii Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1981 przez dwie kadencje pełnił funkcję prodziekana WGiSR, podczas stanu wojennego wielokrotnie stawał w obronie studentów, zyskując ich wdzięczność i szacunek. Równocześnie w latach 1982-1992 był kierownikiem Zakładu Kartografii Instytutu Nauk o Ziemi Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej.
Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1986, a zwyczajnego w 1992.
W latach 70. opracował założenia teoretyczne układu współrzędnych "GUGiK-80" wykorzystanego następnie przy opracowywaniu mapy topograficznej Polski do celów gospodarczych w skali 1:100.000 oraz mapy przeglądowej w skali 1:500.000.
W pracy naukowej zajmował się automatyzacją procesów wykonywania map, teoretycznymi podstawami kartografii oraz historią kartografii XIX i XX w. Był autorem krytycznej oceny kartografii urzędowej okresu PRL, zawartej w referacie zaprezentowanym na XIX Ogólnopolskiej Konferencji Kartograficznej w Warszawie w 1990.
Aktywnie działał w Komitecie Geodezji PAN, od 1975 kierował w nim Sekcją Fotogrametrii i Kartografii, a w ramach tej sekcji - Zespołem Problemów Kartografii. W latach 1973-1982 był członkiem komitetu redakcyjnego Polskiego Przeglądu Kartograficznego, a w okresie 1983-2003 - zastępcą przewodniczącego jego rady redakcyjnej, przez wiele lat pełnił także funkcję sekretarza rady programowej Przeglądu Geodezyjnego.
Autor licznych publikacji dotyczących kartografii, w tym czterech podręczników akademickich - m.in. ''Redakcja i opracowanie map ogólnogeograficznych'' (1970) i ''Kartografia matematyczna, teoria elementarna i zastosowania'' (1975), prawie stu rozpraw i artykułów. [źródło: Wikipedia, Wiktor_Grygorenko]
