Życiorys
Urodził się w rodzinie żydowskiej, jako syn Wolfa Glücksmana i Reginy z domu Hut (1871-1953). Uzyskał stopień doktora filozofii w zakresie historii sztuki. Od 1937 pracował w księgarni wydawniczej ''S. S. Krzyżanowski'' w Krakowie i z jej ówczesnym właścicielem Marianem Krzyżanowskim zajmował się przygotowaniem serii albumów ''Imago Poloniae''. Albumy te wyróżniały się nieprzeciętnym poziomem artystycznym; doświadczenia edytorskie z tego okresu Glücksman owocnie wykorzystał w pracy powojennej.
Po wojnie pozostał przez pewien czas w Krakowie i podjął pracę w miejscowej ekspozyturze Spółdzielni Wydawniczej ''Czytelnik''. Przeszedł następnie do Państwowego Instytutu Wydawniczego, gdzie jako uznany edytor, erudyta i historyk sztuki był redaktorem naczelnym Komitetu Redakcyjnego Publikacji z Zakresu Wiedzy o Sztuce. Następnie założył i objął dyrekcję Oficyny Wydawniczej ''Auriga'', w której wydał liczne albumy i książki o malarstwie polskim i światowym.
Do najbardziej znanych publikacji opracowanych przez Glücksmana należały: album ''Wit Stwosz'' (Państwowy Instytut Wydawniczy 1951, wersje niemiecka i francuska 1953), cykl monografii albumowych ''Wśród Swoich i Obcych'' (do 1957 wydawanych w Państwowym Instytucie Wydawniczym, następnie w ''Auridze'', m.in. o Aleksandrze Kotsisie, Canaletto, Henryku Rodakowskim, malarstwie europejskim w zbiorach polskich), cykl monografii albumowych ''Klejnoty Sztuki Polskiej'' (1953-1961, wydawane kolejno w Państwowym Instytucie Wydawniczym i w ''Auridze'', m.in. ''Drzwi gnieźnieńskie'', ''Głowy wawelskie'', ''Jana Matejki Kazanie Skargi'', ''Kaplica Zygmuntowska'', ''Renesansowy poliptyk wieniawski'', ''Kodeks Baltazara Behema''). Glücksman był często inicjatorem wydania publikacji, redaktorem, projektantem układu całości, obwoluty i okładki; osobiście dobierał ilustracje, w tym umiejętnie wskazywał warte wykorzystania fragmenty dzieł sztuki. Szereg z książek opracowanych przez Glücksmana zostało wyróżnionych nagrodami na wystawach i konkursach wydawców. Ostatnie albumy ukazały się już po śmierci redaktora. Został odznaczony Krzyżem Oficerskim (1954) i Kawalerskim (1947) Orderu Odrodzenia Polski, a w 1952 Złotym Krzyżem Zasługi.
Zmarł w Warszawie śmiercią samobójczą. Powodem tego kroku była czystka ze strony władz PRL, jaka dotknęła jego osobę i wydawnictwo ''Auriga''. Został pochowany na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej (kwatera 31, rząd 4). [źródło: Wikipedia, Rafał_Glücksman]
